De zorgvraag neemt toe in Nederland, maar passende antwoorden blijven uit, signaleert Koos Dirkse. ,,Oplossingen zijn er wel, maar krijgen nauwelijks kansen. Wie met initiatieven komt, loopt vast in tegenstrijdige regels en beleid.”
De media staan bol van artikelen over de kosten en de drukte in de zorg, de toenemende vergrijzing, het tekort aan woningen, en wachtlijsten voor verpleeghuizen. Wie met initiatieven komt, loopt tegen een muur van tegenstrijdige regels en beleid. Bent u wel eens zo verkouden geweest, dat u bijna geen adem meer kreeg? Stelt u zich nou eens voor dat dit heel lang duurt. Dat u ervoor naar een arts moet en te horen krijgt dat dit niet meer over gaat. Dat u er zelfs aan kunt komen te overlijden. Nu de wereld weet hoe het voelt om de adem te worden ontnomen, zou aandacht hebben voor de 600.000 mensen die in Nederland lijden aan COPD, chronische obstructie van de luchtwegen, niet zo moeilijk moeten zijn. Het tegendeel blijkt.
Euthanasie
Door gebrek aan aandacht zijn er COPD-patiënten die onvoldoende toegang hebben tot acute zorg, de benauwdheid niet meer aankunnen en uit pure wanhoop euthanasie aanvragen. Bij de opzet van gespecialiseerde verpleeghuiszorg, zoals mensen met (beginnende) dementie, laten overheidsdienaren menig aanvraag maanden in hun bureau liggen. Er komen tegenargumenten zoals het bestemmingsplan, bezwaren uit de omgeving, dat deze mensen ook thuis kunnen worden verzorgd, enzovoort. Er is in de samenleving een enorme zorgvraag, maar oplossingen krijgen nauwelijks kansen. Er zijn financiers, er zijn zorgvragers, maar aan grond, gebouwen en personeel naar men zegt is een groot gebrek. Op een stoel met twee poten valt niet te zitten. Sinds 26 november 2021 is het arrest van Didam van kracht. Kort uit gelegd: de gemeente mag een stuk grond niet zomaar verkopen, met als resultaat dat dit arrest heel Nederland in de greep heeft.
Panden leeg
Er staan kantoorpanden, verpleeghuizen en winkels leeg. Het betreft eigendom van de gemeente, het Rijk, particulieren of instellingen. In de afgelopen drie jaar dat ik ambassadeur ben van het Haagse initiatief COPD Huis Jan, is er niet één van deze gebouwenbezitters geweest die, ondanks herhaalde oproepen, hun gebouw te koop of te huur willen aanbieden. Zij voelen de verantwoordelijkheid niet om hun maatschappelijke bijdrage te leveren.
Recent zijn diverse publicaties verschenen waarin oplossingen worden genoemd om zonder de komst van arbeidsmigranten het tekort aan personeel op te lossen. Meer migranten drukken namelijk zwaar op onze zorgen sociale voorzieningen.
Het werkzame deel van de bevolking daalt door vergrijzing. Er wordt gezegd dat als vrouwen meer gaan werken, er vele vacatures ingevuld kunnen worden, met name in de zorg. Maar hoe zit het dan met de ’participatiemaatschappij’? Want we doen vrijwilligerswerk en we mantelzorgen. Welke handen zijn er dan straks nog aan ons bed? Die van arbeidsmigranten of de vrouwen?
Paarse krokodil
Als de overheid twee keer per week in een overheidsjet naar Brussel mag vliegen, maar langs de andere kant een campagne voert om onze kachel op negentien graden te houden en maximaal vijf minuten te douchen, dan is de tegenreactie ’nou, dan kan de verwarming naar 21 graden en lekker een kwartier douchen’ niet onbegrijpelijk.
De overheid staat voor de vorm in plaats van de inhoud. Zij promoot het in stand houden van de paarse krokodil met bijbehorende systeemfunctionarissen. Er is iets fundamenteel mis en wel met het oplossend vermogen van de overheid.