Vrijdagnacht, Nicole wordt wakker met een hevige zeurende pijn, rechts in de bovenbuik, uitstralend naar de rug. Daarnaast is ze erg misselijk. De volgende dag heeft ze een bezoek gebracht aan de huisartsenpost. De wat oudere, ervaren huisarts had sterke vermoedens van een galblaasontsteking en hij verwees haar naar de spoedeisende hulp van het ziekenhuis.
Opname
Nicole werd daar onderzocht door een assistent-chirurg, die besloot om haar op te nemen. De volgende dag zouden er meer onderzoeken plaatsvinden, waaronder het maken van een echo. De dienst van de eerste arts zat erop en die volgende ochtend kwam er een andere assistent-chirurg aan haar bed. Zij gaf aan, dat verder onderzoek niet nodig was, ook geen echo. Nicole kon naar huis met het advies eenmaal daags 80 mg Omeprazol (een maagzuurremmer) te nemen en 8 tabletten paracetamol, of meer, tegen de pijn.
Naar huis
Thuisgekomen ging het niet goed met Nicole. De misselijkheid was enorm, ze kon niets eten. Daarbij was de pijn ondraaglijk! Nicole is alleenstaande moeder met nog twee kinderen thuis, waar ze nu niet voor kon zorgen. Daarnaast maakte ze zich zorgen over haar nieuwe baan waar ze kort geleden is begonnen.
Woensdag was haar situatie zo heftig dat ze een bezoek bracht aan de huisarts. Deze wilde toch een echo hebben en bloeduitslagen. Een echo aanvragen duurt drie tot vier weken, tenzij Nicole bereid is naar een gemeente 20 km verderop te gaan (het ziekenhuis waar ze was opgenomen is nog geen tien minuten van haar woning, maar daar had men geen tijd). Dit zou de volgende dag kunnen. Ze moest familie met een auto vragen om met haar mee te gaan, het openbaar vervoer zou uren extra kosten.
Uitslag echo
De dag daarop (vrijdag) zou de uitslag bekend zijn. Haar eigen huisarts belde haar die middag op. Bij de eerste blik was het al duidelijk: een hevige galblaasontsteking, waaraan ze op korte termijn geholpen dient te worden. Maar met het weekend en de Kerstdagen voor de deur, zal dit nog minstens een week duren.
Wat is het resultaat?
Als de assistent-chirurg haar werk goed had gedaan en haar supervisor de moeite had genomen om haar ook te onderzoeken, was er direct een echo gemaakt en was Nicole niet al die ellende aangedaan. De leidinggevende vindt het blijkbaar niet nodig om betere controle uit te oefenen. Stel je voor zeg, in je weekend! Als je zo met patiënten omgaat had je tuinman op een begraafplaats moeten worden en geen arts!
Dat door deze verzaking van hun taak:
- Nicole minstens 14 dagen behoorlijk ziek is;
- Ze met haar kinderen vreselijke Kerstdagen ingaat;
- Het hele circus met opname weer opnieuw gaat beginnen;
- Zij langdurig haar werk niet kan oppakken;
- Als het tegenzit zij haar nieuw verworven baan kwijt is;
- De zorgkosten enorm oplopen; het eerste weekend, waaronder twee opname dagen worden doorberekend, zonder dat er iets is gebeurd.
In deze gevallen dienen patiënten toch mondiger te worden en klachten over zulke zaken in te dienen. Krijgt men geen bevredigend antwoord, stap dan naar het medisch tuchtcollege, want dit soort wanprestaties, waaraan nog een hoop geld aan wordt verdiend, dient de kop te worden ingedrukt.
Om privacyredenen heb ik voor de patiënte de naam Nicole toegekend.