Toen de pijnklachten begonnen in mijn been maakte ik een afspraak bij mijn huisarts. “Als het over twee weken niet beter gaat komt u nog maar eens terug” was haar antwoord en zo gezegd, zo gedaan zat ik twee weken later weer tegenover haar en vertelde haar over mijn toenemende klachten.
“Hoe gaat het thuis?” vroeg ze en kennelijk ontbrak het bij haar aan kennis om te begrijpen, dat pijn niet altijd samenhangt met mentale problemen. Natuurlijk is mijn leven als alleenstaande moeder niet altijd gemakkelijk en moet ik mezelf soms in allerlei bochten wringen om te overleven, maar ik zat op haar spreekuur om over mijn been te praten en niet over het pubergedrag van mijn zoons.
“U krijgt voor nu wat oefeningen mee naar huis en dan wil ik u over vier weken terugzien op mijn spreekuur!” Net of ik nóóit oefeningen doe ging ik teleurgesteld weer naar huis en rekte en strekte net zolang tot ik mijn grote teen in mijn nek kon leggen, maar de pijn werd niet minder en dat vertelde ik mijn huisarts een maand later.
“Ik denk toch dat je even met een onafhankelijke collega moet gaan praten! Hier in de praktijk zit een héél goede psycholoog en het zou je kunnen helpen!”
Uit pure frustratie en vermoeid van haar opdringerigheid ging ik uiteindelijk akkoord om maar van haar gezeur af te zijn! En ach, ik zou Stef niet zijn als ik er de uitdaging niet van zou inzien, want misschien was ik wél hartstikke gek en lijd ik aan psychoses, die alleen een psycholoog zou begrijpen….
Anderhalf uur lang vertelde ik over mijn leven met alles wat het te bieden had. De leuke dingen en de minder leuke dingen; ik stak niets onder stoelen of banken en speelde open kaart, terwijl de psycholoog aandachtig luisterde en notities maakte.
“Ik heb goed naar u geluisterd en u heeft het niet altijd makkelijk” zei de psycholoog na mijn openbaring, “maar u ziet ook waar de oplossingen liggen en u heeft mij hiervoor niet nodig mevrouw!” En met een tevreden karmagevoel ging ik terug naar huis. Zie je nou wel, ik ben niet gek en ik wist het wel, maar nu moest de huisarts het nog gaan leren begrijpen.
De gehele tijd speelde door mijn gedachten hoe ik mijn huisarts met deze waarheid zou gaan confronteren en het kon niet mooier, toen er niet véél later een acceptgiro in de bus lag met een te betalen bedrag van € 98,- voor eerstelijns psychologie!
Ik kreeg meteen een acute allergische reactie, pakte de telefoon en maakte een afspraak met mijn betweterige huisarts, die verzwegen had dat de psycholoog, naast mijn ziel, ook nog eens mijn portemonnee zou raken…
“Nou ik ben gezond verklaard hoor door je collega, maar juist door dit word ik nóg zieker!” En ik klap zo de acceptgiro op haar bureau. Het bloeddrukapparaat begint door de klap te trillen en terwijl de dokter in haar gezicht van schaamrood aanloopt zeg ik: “Misschien moet je zelf eens naar de dokter”…