Wat een prestatie! Echt, hulde aan de beleidsvoerders, die de Nederlandse zorgsector zo effectief hebben getransformeerd. U hebt het voor elkaar gekregen om de zorgpremie in een kwart eeuw met maar liefst 1000% te verhogen. Ja, u leest het goed: duizend procent! In 2000 betaalde men nog een bescheiden €15 per maand (ongeveer 35 gulden) en nu mogen we maandelijks met liefde €150 aftikken. Maar wacht, dat is nog niet alles! Daarbovenop komen natuurlijk het eigen risico en de eigen bijdragen, die snel uitbreiden. Een waar staaltje financieel meesterschap!
En laten we eerlijk zijn: welke lonen of producten zijn in diezelfde periode met eenzelfde duizelingwekkende snelheid gestegen? Zijn de salarissen van de gemiddelde burger vertienvoudigd? Zijn boodschappen, energie of woonlasten in gelijke mate geëxplodeerd? Nee hoor, maar de zorgpremie? Die wel!
En laten we vooral niet doen alsof deze stijging te wijten is aan de loonsverhogingen van verpleegkundigen. Volgens het CBS bedroeg die stijging slechts 2 tot 3 procent. Maar goed, de regering vond het blijkbaar genoeg om zorgpersoneel te belonen met een symbolisch applaus. Want applaus betaalt immers de rekeningen, toch? Wat een schrijnend gebrek aan waardering!
De marktwerking in de zorg heeft zorgverzekeraars vleugels gegeven. Dankzij dit systeem kunnen zij hun winsten vergroten door zo min mogelijk uit te keren aan zorgkosten. Marktwerking in de zorg: uw stokpaardje heeft zich flink vergaloppeerd!!
Maar daar blijft het niet bij. U hebt niet alleen de premie omhoog weten te stuwen, maar ook de inkomsten van zorgverleners effectief de kop ingedrukt. De honoraria van artsen en specialisten zijn aan banden gelegd. Apothekers mogen geen winst meer maken, dankzij de rigide onderhandelingen van zorgverzekeraars. De hele eerstelijnszorg is onder curatele geplaatst, stevig ingepakt in een web van bureaucratische regeltjes. Huisartsen zitten gevangen in een strak keurslijf van regels en beperkingen. Zelfs hun tarieven als het passantentarief zijn verlaagd. Alleen de zorgverzekeraars hebben jullie groot weten te maken, en hun macht lijkt onaantastbaar. Merkmedicatie? Vergeet het maar. Die worden niet meer vergoed, want goedkoop is uiteraard altijd beter, toch?
Intussen rijzen de kosten van medische handelingen de pan uit. Neem nou een heupoperatie. Die is in die periode zes keer zo duur geworden. Vroeger lag de patiënt tien dagen in het ziekenhuis — de grootste kostenpost — maar nu mag deze de dag na de operatie alweer naar huis. Logisch, toch? Minder verblijf, hogere kosten. Wie het snapt, mag het zeggen!
En laten we het eens hebben over de oud-bewindslieden, die dit vaak mede hebben veroorzaakt. Alles was tot in de puntjes voorbereid: de zorgverzekeraars hebben nu de volledige controle, hun financiële positie is optimaal. En wat blijkt? Oud-ministers en staatssecretarissen schuiven moeiteloos door naar riante bestuursfuncties bij deze machtige zorgverzekeraars! Een comfortabele beloning voor hun ‘vooruitziende’ beleid. Zo blijft de macht binnen dezelfde kring en hoeft niemand zich ooit te verantwoorden voor de desastreuze gevolgen van de ingevoerde marktwerking.
Dus komt u eens met een duidelijke verklaring voor deze verbluffende stijgingen. En nee, begin alstublieft niet over de vergrijzing. Dat argument is inmiddels sleets. De naoorlogse geboortegolf uit de late jaren veertig was al zeventig jaar geleden bekend. Daar had u ruim de tijd voor om op in te spelen. Maar nee, liever blijft u dit excuus herhalen alsof het een onvoorspelbare natuurramp betrof.
Kortom, een staande ovatie voor deze strategisch meesterlijke aanpak. De premie omhoog, de zorg omlaag en ondertussen volhouden dat het allemaal uitstekend werkt. Nogmaals, diepe buiging en petje af!