Vanochtend, dinsdag 29 oktober 2013, las ik in de nieuwsbrief van BoardRoom zorg: “De financiering van de ziekenzorg is al jaren erg ingewikkeld geregeld. Dit is in 2012 nog verder toegenomen door de wijzigingen die minister Schippers van VWS dat jaar heeft doorgevoerd. Dat zegt de Algemene Rekenkamer.” Enkele kanttekeningen.
Who cares?
Zoals in het artikel al staat beschreven: ‘Helaas zijn er nauwelijks prikkels voor ziekenhuizen en zorgverzekeraars om declaraties te controleren.” Ziekenhuizen hebben een vrijwel volledig informatiemonopolie en ondervinden weinig externe druk om te controleren op onnodig hoge declaraties.’ Daarnaast besteden zorgverzekeraars nog onvoldoende aandacht aan de controle op de rechtmatigheid van de gedeclareerde zorg’.
Waterbedproces
Ziekenhuizen zien geen enkel noodzaak om de nota op juistheid te controleren, omdat de huidige wijze van registreren en declareren het meeste oplevert. Ze hanteren namelijk een gescheiden financiële registratie met DBC/DOT diagnosen en activiteiten.
Ook als ze de relatie medische diagnose – financiële diagnose zouden declareren zou de financiële winst onder de streep gezien niet hoog zijn. Immers, de overige producten (juist geregistreerd) stijgen in prijs. Communicerende vaten noemden we dat al op de middelbare school en met een state of art term: waterbedproces.
Aanpak
Ook de zorgverzekeraars hebben een wel heel eenvoudige escape: verhoog de premie. En de patiënt: die trekt zijn portemonnee omdat hem niets anders rest dan de feestjes van ziekenhuis en verzekeraar te betalen.
Als je de registratie en kosten van een nieuw ziekenhuis werkelijk wilt verminderen, zal je het rigoureus moeten aanpakken. Overhead omlaag, sterk vereenvoudigde organisatie, de arts documenteert wat hij doet, de medische registratie en de nota wordt uit die medische documentatie afgeleid. Wat let het? De centrale regie. Het ‘moeten’ ontbreekt gewoonweg en zo gaat het eigenlijk best wel lekker, ze zijn leuk bezig!