Op 30 december 2021 plaatste Omroep West het volgende bericht: “De belangrijkste oorzaak van de huidige wooncrisis is de geringe doorstroming van ouderen van grote naar kleinere woningen, zoals appartementen. Dat stelt bijna tweederde van de gemeenten in de regio die deelnamen aan een enquête van Omroep West en de NOS. Een gebrek aan sociale huurwoningen wordt genoemd als grootste probleem, het afschaffen van de verhuurderheffing als beste oplossing.”
Hierover wil graag even mijn mening geven!
Ouderen de Schuld Geven van de Woningcrisis? Het Absolute Dieptepunt van Dom Beleid
De suggestie dat ouderen medeverantwoordelijk zouden zijn voor de woningcrisis omdat ze in ‘te grote’ woningen blijven wonen, is niet alleen een misvatting, maar ook een regelrechte dolk in de rug van een generatie die jarenlang hard heeft gewerkt om een eigen dak boven het hoofd te krijgen. Dit soort uitspraken getuigt van een diepgaande onwetendheid over de werkelijke oorzaken van de woningnood en het gebrek aan respect voor de ouderen van onze samenleving.
Maar nog erger: het is een poging om de aandacht af te leiden van het meest destructieve, domme en kortzichtige woonbeleid dat Nederland ooit heeft gekend.
Van effectieve woningbouw naar bestuurlijke wanorde
Ik heb zelf jarenlang op het departement van Volkshuisvesting gewerkt en weet precies hoe de woningmarkt functioneerde en waar het misging. In mijn tijd hadden wij de taak om 150.000 woningen per jaar op te leveren, waarvan zo’n 120.000 in de sociale sector (woningwetwoningen, premiehuur- en premiekoopwoningen). Dit was beleid dat effectief was en direct bijdroeg aan het oplossen van de woningnood.
Maar wat deed de regering? Ondanks de nog steeds grote woningbehoefte werd het ministerie van Volkshuisvesting opgeheven. Dit was een beslissing die alle domheid te boven gaat. Sindsdien is er geen centrale regie meer over de woningbouw en is de sector overgeleverd aan bureaucraten, marktpartijen en een wirwar aan regels die elkaar tegenspreken. De gevolgen zijn rampzalig:
- Bouwprojecten worden bij het minste of geringste stilgelegd: milieu-eisen, stikstofregels, procedures, bezwaren van belangengroepen, beschermde diersoorten – noem maar op.
- Gemeenten en projectontwikkelaars geven prioriteit aan dure koopwoningen en laten de sociale huursector verpieteren.
- Het kabinet heeft jarenlang de sociale woningbouw genegeerd, waardoor woningcorporaties niet meer kunnen bouwen.
- Woningbouw is veranderd in een traag en onwerkbaar proces, terwijl de woningnood explosief blijft groeien.
En dan durft men nu ouderen als de schuldigen aan te wijzen? Het is pure onzin en een belediging voor het gezonde verstand.
Ouderen blijven in hun woning? Natuurlijk!
Voor veel ouderen is hun woning niet zomaar een huis, maar een thuis. Ze hebben er vaak hun hele leven hard voor gewerkt, misschien zelfs kromgelegen om de hypotheek te betalen. De woning is geen vierkante meters op papier, maar een plek vol herinneringen, veiligheid en stabiliteit.
Maar het gaat niet alleen om de woning zelf, het gaat ook om de omgeving. Ouderen hebben hier hun sociale netwerk opgebouwd. Ze kennen de buren, weten waar de winkels zijn, hebben misschien een tuin waar ze nog dagelijks van genieten.
Wat verwacht men dan? Dat ouderen uit hun vertrouwde huis en buurt worden gezet om plaats te maken voor een jong gezin? Dat ze naar een onpersoonlijke flat verhuizen, in een omgeving waar ze niemand kennen? Voor veel ouderen is dat geen optie.
Maar er is ook geen alternatief!
Laten we eerlijk zijn: zelfs als ouderen wél zouden willen verhuizen, waar moeten ze dan heen?
- Woon-zorgcentra zijn weggevaagd. Vroeger konden ouderen verhuizen naar een prettige seniorenwoning, waar zorg en sociale contacten dichtbij waren. Maar juist deze voorzieningen zijn op grote schaal afgebroken onder het mom van ‘zelfredzaamheid’.
- Levensloopbestendige woningen worden nauwelijks gebouwd. Er zijn te weinig geschikte woningen waar ouderen naartoe kunnen verhuizen.
- Hoge huren en beperkte beschikbaarheid. Een senior die een eigen huis verkoopt, komt vaak in de vrije huursector terecht, waar torenhoge prijzen en schaarste heersen.
De regering heeft eerst het aanbod van alternatieve woonvormen voor ouderen vernietigd, en durft nu te klagen dat ouderen in hun woningen blijven zitten. Dit is het toppunt van bestuurlijke incompetentie.
De échte schuldigen van de woningcrisis
De woningcrisis is niet veroorzaakt door ouderen, maar door jarenlang falend beleid. De echte oorzaken zijn:
- Het opheffen van het ministerie van Volkshuisvesting, waardoor er geen landelijke regie meer is.
- Speculatie en marktwerking, waarbij huizen door beleggers worden opgekocht voor winst in plaats van bewoning.
- Bureaucratische en milieutechnische obstakels, waardoor woningbouwprojecten eindeloos worden vertraagd.
- Gebrek aan sociale woningbouw, omdat projectontwikkelaars liever dure woningen bouwen.
- Verpaupering van het huursegment, waardoor mensen nergens meer terecht kunnen.
En wat doet de regering? Helemaal niets.
Wat moet er wél gebeuren?
- Herstel van het ministerie van Volkshuisvesting, zodat de overheid de regie terugpakt.
- Versnelde bouw van seniorenwoningen en woon-zorgcentra, zodat ouderen wél een aantrekkelijk alternatief hebben.
- Afschaffen van marktwerking in de volkshuisvesting, zodat woningcorporaties weer kunnen bouwen zonder winstbelang.
- Snellere en soepelere bouwprocedures, zodat de woningproductie op gang komt.
Stop de schuldvraag, begin met bouwen
Ouderen zijn niet de oorzaak van de woningcrisis, en het is schandalig dat ze nu als zondebok worden neergezet. Dit probleem is veroorzaakt door politieke keuzes, door marktwerking en door een gebrek aan visie. In plaats van elkaar tegen elkaar op te zetten, moeten we bouwen, bouwen en nog eens bouwen.
Het enige wat deze regering consistent heeft gedaan, is elke vorm van verstandige woningbouw kapotmaken. Het is tijd om dit waanzinnige beleid te stoppen en de volkshuisvesting weer op te bouwen.
De oplossing ligt niet bij het verplaatsen van ouderen, maar bij het oplossen van het beleid dat deze crisis heeft veroorzaakt.
Laten we ophouden met de flauwekul en het echte probleem aanpakken.