Op de Hoge Veluwe en steeds meer plekken in ons land voltrekken zich geregeld drama’s door agressieve wolven die steeds opnieuw toeslaan om weerloos vee te doden. Deze ‘incidenten’ zijn geen uitzonderingen meer, maar onderdeel van een groeiend patroon. Veelvuldig voltrekken zich deze moordpartijen nu, niet alleen op de Veluwe, maar in steeds meer regio’s in Nederland. Van Friesland tot Brabant, van Drenthe tot Limburg – overal waar wolven verschijnen, volgen dode schapen, verscheurde lammeren en angst onder de bevolking. Wat ooit als een zeldzaam roofdier werd begroet, ontwikkelt zich razendsnel tot een alledaagse dreiging. Het territorium van de wolf breidt zich steeds verder uit en met die uitbreiding komen de problemen.
De Agressie van de Wolf: Het Verlies van Schuwheid en de Verergering van de Dreiging
Er werden ook drachtige schapen gedood, waarbij de foetussen als bloederige resten naast de gescheurde karkassen lagen. Dit is geen ‘natuurlijke schade’. Dit is een aanval van een roofdier dat zijn schuwheid voor mensen heeft verloren. Het is niet zomaar een wolf die zich in een uithoek van het bos verborgen houdt – dit is een roofdier dat letterlijk en figuurlijk dichter bij de mensen komt.
Wolven Doden voor de Fun – Geen Eten, Alleen Vernietigen
En wat nog verontrustender is: de wolven eten hun prooi vaak niet eens op, maar doden deze alleen. Dit is geen jacht die bedoeld is voor voedsel; dit is een instinctieve doding, die enkel dient om de wolf in zijn territorium te plaatsen. De schapen worden niet gegeten, ze worden gewoon gedood – een teken van roofdierlijk gedrag dat verder gaat dan het puur functionele van de natuur. Ze laten de dieren achter, slechts voor de schade en de angst die ze veroorzaken, zonder enig doel in hun overleving.
De Provincie Neemt Actie – Afschotvergunning voor Agressieve Wolf
De provincie heeft inmiddels zelfs een afschotvergunning afgegeven voor deze wolf, omdat de aanvallen zich blijven herhalen en de schade onaanvaardbaar is. De wolf vormt een gevaar voor het vee en de situatie is nu zo verergerd dat er geen andere optie is dan het nemen van strikte maatregelen. Dit besluit wordt echter niet zonder weerstand ontvangen. Er is altijd verzet van de wolfaanbidders die dit als een onacceptabel gebruik van geweld beschouwen. Het is essentieel om de realiteit onder ogen te zien: de wolf is geen zeldzaam en bedreigd dier meer, maar een roofdier dat zich door heel West-Europa verspreidt.
De Verspreiding van de Wolf in Europa
Er zijn momenteel zo’n 22.000 wolven in West-Europa, met in Duitsland meer dan 1.300, in Frankrijk rond de 1.000 en ook Nederland heeft al meerdere roedels op de Veluwe, in Friesland en Drenthe en zwervende wolven in andere provincies. Dit aantal is de afgelopen jaren exponentieel gestegen en de wolf heeft zich steeds verder verspreid naar gebieden waar hij niet thuishoort, maar waar de ecologische idealen van mensen die nooit de werkelijkheid van het platteland hebben ervaren, hem beschermen als een heilig dier. De wolf heeft geen natuurlijke vijanden in West-Europa. De afgelopen decennia heeft men zich blind gestaard op de symbolische waarde van de wolf, zonder de praktijken van de landbouw, het bosbeheer en de dagelijkse zorgen van de mensen te overwegen.
De Romantiek van de Wolf – Tijd voor Realisme
En wat blijkt? De schade aan vee loopt in de tienduizenden euro’s per jaar. Boeren zijn genoodzaakt om hun kuddes met waakhonden en hekken te beschermen. Deze wolven verliezen al hun angst voor de mens en komen dichterbij. En dit geldt niet alleen voor vee. Hondenbezitters zijn bezorgd dat hun huisdieren het volgende slachtoffer zullen zijn. Wat ooit een zeldzaam incident was, is nu een steeds vaker terugkerende nachtmerrie. De wolf heeft zijn plek. Maar die plek is niet heilig en zeker niet onbegrensd. Want de wolf is geen mythisch wezen dat wordt beschermd vanwege een ideaal, maar een roofdier met scherpe tanden en roofzuchtige instincten die ingrijpen waar ze kunnen. Wolven moeten niet blindelings verheerlijkt worden door mensen die geen idee hebben van de gevolgen voor het dagelijks leven op het platteland. De mythe dat de wolf alleen maar een romantisch icoon is van de ongerepte natuur moet worden doorbroken. Waar hij nu komt, is de rust weg. Waar hij zijn intrede doet, volgen angst, schade en verlies.
De Wolf: Van Uitgeroeid naar Welkom Geheten in een Overbevolkt Land
In het midden van de 19e eeuw werd de wolf in Nederland uitgeroeid. Het was simpelweg te gevaarlijk om in een land met tegen de 3 miljoen inwoners deze roofdieren te laten lopen. De druk van menselijke nederzettingen, het groeiende aantal boerderijen en de constante dreiging voor vee, maakte het onmogelijk voor wolven om een leefbare plek te vinden. De wolf was in Nederland een bedreiging geworden voor zowel mensen als hun bezit en dus moest hij verdwijnen. Nu, met ruim 18 miljoen inwoners, zien we een radicale verschuiving in de benadering van de wolf. Wat ooit als een bedreiging voor de veiligheid van de samenleving werd gezien, wordt nu door een kleine maar luidruchtige groep mensen weer verwelkomd. Deze groep bestaat vaak uit ‘geitenwollensokkenfiguren’, die de wolf romantiseren en hem zien als een symbool van een ongerepte natuur, zonder rekening te houden met de gevolgen voor de realiteit van de dichtbevolkte gebieden waarin wij nu wonen. Het is ironisch dat we, in een land met zoveel mensen en weinig ruimte, weer terugkeren naar de situatie die een paar eeuwen geleden als onhoudbaar werd beschouwd.
De Wolfaanbidders: Dromen van de ‘Wilde Natuur’
En dan is er nog het fenomeen van de ‘wolfaanbidders’ – mensen die de wolf zien als een soort spiritueel wezen dat koste wat kost in stand gehouden moet worden, ongeacht de gevolgen. Zij wonen veelal in steden, ver weg van de realiteit van de weilanden, bossen en boerderijen. Ze kennen de wolf alleen uit documentaires en kinderboeken. Ze idealiseren het beeld van een wolf als het symbool van natuurherstel, zonder oog voor de praktische problemen die het met zich meebrengt. Het is makkelijk om een wolf een waardevolle toevoeging aan de natuur te vinden als je je achter je laptop verbergt in een stad. Voor deze mensen heb ik een voorstel. Laat hen verhuizen naar de uitgestrekte, dunbevolkte gebieden in Oost-Europa – waar wolven en beren in overvloed leven. Zet daar een tentje op tussen de roedels, trek sandalen aan en leef in harmonie met wat je zo koestert. Dan kun je de geur van bloed en angst van dichtbij leren kennen. Dan voel je wat het is om geen controle meer te hebben over je leefomgeving. En wie weet: misschien komt er een moment waarop ook zij beseffen dat de wolf geen magisch wezen is, maar een roofdier met scherpe tanden, instincten en territoriumdrang. Maar leg die droom niet op aan boeren, herders, ouders en hondenbezitters in een dichtbevolkt land als Nederland. Hier gelden andere wetten. Hier woont geen mythe, hier woont een samenleving. En die samenleving heeft recht op veiligheid, zekerheid en evenwicht – óók in de natuur.
De Wolf in de Media: Een Dubbele Maatstaf
Het vreemde is dat de wolf bijna nooit in het nieuws komt, zeker niet over de schade die hij aanricht. Als er een ree of wildzwijn wordt doodgereden, wordt deze snel aan de kant van de weg gesleept en is het snel voorbij. Er is geen ophef, geen gedoe en geen onderzoek. Maar wanneer er een wolf wordt doodgereden, komt er ineens een complete kermis van instanties op gang. Onderzoeken worden ingesteld, de weg wordt afgezet en er wordt alles aan gedaan om het incident te onderzoeken en te documenteren. Wat is dit voor waanzin? Waarom wordt er zo’n enorme aandacht gegeven aan een wolf, een roofdier dat ondertussen duizenden euro’s aan schade aanricht op boerderijen en dierenhouders, terwijl er met dezelfde intensiteit nauwelijks aandacht wordt besteed aan de wildschade die overal in het land voorkomt? De wolf is inmiddels een politiek symbool geworden en dit lijkt de balans te verstoren tussen ecologie, veiligheid en gezond verstand. Het is tijd om deze dubbele maatstaf te erkennen en voor een realistischer beleid te pleiten, waarin de belangen van de samenleving, de boeren en de veiligheid van onze kinderen en huisdieren voorop staan.
De Wolf en de Mensen: Tijd voor Grenzen
De wolf heeft geen enkele vijand, zelfs de mens niet, omdat deze strikt beschermd is. Dit maakt hem vrijwel ongevoelig voor de natuurlijke afschrik