Menu

Kan het ietsje minder……

De wereld draait door! Niet alleen een populair praatprogramma, maar ook een zekerheid. Die snelheid neemt trouwens gevoelsmatig steeds meer toe. Veranderingen volgen elkaar steeds sneller op, gedicteerd door snelle jongens en meisjes die zich tot winnaar uitroepen en zich steeds opnieuw opzwepen tot een moordend tempo.

Achter die kopgroep komt het peloton van de volgers en hijgend kunnen ze het nog net bijbenen. Ze blijven nog net binnenboord tot het moment daar is dat ze uitgeperst overboord duikelen. Het stijgend ziektecijfer in de Nederlandse bedrijven en instellingen is de meetlat van de citroenpersbanen. De winnaars bekommeren zich niet over die verliezers die hun tempo niet kunnen volgen. Ze vallen buiten hun geluksmaatschappij en worden aan hun lot overgelaten.

Bezuinigen.
De niet-volgers, de verstotenen, werden tot voor kort goed opgevangen door de GGZ. Maar de geluksmaatschappij zet zijn eigen paaltjes en solidariteit past daar niet in. Meedoen in de maalstroom van gemaakt geluk, of afvallen is het devies. Het aantal cliënten in de GGZ groeit steeds sneller en dat valt buiten het domein van de geluksmaatschappij. Dus wordt er aan de geldkraan gedraaid. De premie stijgt fors, de eigen bijdrage wordt verhoogd, de terugbetaling van de medicatie wordt afgeroomd en de uitkering wordt verlaagd. Zo verklein je de instroom en vergroot je de uitstroom. De cliënten komen in een schrijnende toestand terecht die veelal een eenrichtingsstraat is die ook nog doodloopt. Er is geen uitweg. En niemand van de koplopers of het peloton die zich erom bekommert.

Marktwerking.
In onze geluksmaatschappij is het panacee voor alles waarop bezuinigd moet worden de kreet: marktwerking. Ook de zorgverzekeraars bezondigen zich er natuurlijk aan en hun doelgroep bij uitstek zijn de koplopers. Van het peloton komen ze nog niet af, maar het risico van kosten is hun eigenlijk te hoog. Dit jaar hebben ze met de premie, het eigen risico en de terugbetaling duidelijk hun weg uitgezet. Het resultaat is nu al een tweedeling in de maatschappij. Het ene deel, de koplopers, die het goed voor elkaar denken te hebben met de meelopers in het peloton die hun zorg kunnen kopen en de uitgepersten die overboord zijn gevallen en waar de zorg onbetaalbaar voor is geworden. Het is misselijkmakend om dan te moeten horen dat de zorgverzekeraars zakkenvol geld overhouden en zich daarop beroemen. Misschien scoren ze daarmee bij de kopgroep, maar de anderen denken daar toch echt wel een heel stuk genuanceerder over.

Kan het ietsje minder.
Het wordt dan ook de hoogste tijd dat de zorgverzekeraars zich gaan afvragen of ze er enkel en alleen maar voor de koplopers moeten zijn, of dat ze een maatschappelijk doel willen dienen: solidariteit in gezondheid. En dat geldt niet alleen voor de zorgverzekeraars, maar voor iedereen in deze geluksmaatschappij, die nog aan de goede kant van de lijn staat.

Als we de keus voor solidariteit in de zorg maken, kunnen we ook de keus van een solidaire zorgverzekering maken.

Koos Dirkse