Deze week (20-08-2013) gelezen op Skipr de blog van Margot van der Starre, Directeur Nederlandse Vereniging van Ziekenhuizen (NVZ): Cijfers zorgfraude blijken ‘slappe thee’. Enige kritische opmerkingen is hier wel op zijn plaats.
Waar het om gaat is: feiten, en nog eens feiten. En die mis ik. Niemand doet ook maar enige moeite om het verband tussen medisch inhoudelijke en financieel inhoudelijke (lees DBC) diagnose te leggen. Zolang de ziekenhuizen in Nederland zonder enige vorm van inhoudelijke controle op die relatie wegkomen, blijft het gissen of er verschillen zijn tussen deze begrippen en wat de financiële gevolgen daarvan zijn.
De controle-instantie is de Nederlandse Zorgautoriteit (NZa), van waaruit de opdracht tot transparantie moet komen. Gezien de huidige politiek – juichen om besparingen (of te wel lastenverhogingen) – hoeven we geen actie te verwachten en wordt volstaan met een groeipercentage van 1,5% in 2014 en 1% in 2015-2017. Lees het ‘Onderhandelingsresultaat Medisch Specialistische Zorg’ er maar op na.
Toch lijkt er zich wat te gaan bewegen, omdat er in dit onderhandelingsresultaat ook ruimte is voor de verbetering van de informatievoorziening. Er wordt gesproken over een eenmalige bronregistratie en afleiding daarvan voor meerdere doeleinden. Het verdient nog wat explicatie, maar het is een eerste stap. De eenmalige bronregistratie is dé medicatie om het verband te kunnen leggen tussen medisch inhoudelijke en financiële diagnose. Die medicatie zal nog wel dwingend voorgeschreven moeten worden en er zal controle op de uitvoering moeten zijn.
Tot die tijd blijft het gissen naar de ‘overbetaling’ van de verleende zorg.