Na een werkzaam en zorgzaam leven is in 2004 op 78 jarige leeftijd mijn moeder overleden. Een bijzonder geliefde vrouw, die het liefst het leed van de hele wereld op haar schouders had willen dragen. Een half jaar daarvoor was ze vanwege een vorm van dementie opgenomen in een verpleeghuis. De gang van zaken binnen de afdelingen stond mij geheel niet aan. Het geeft precies de gedachtegang weer van managers, die geen enkel benul hebben van hoe het er op de werkvloer aan toe gaat.
Werklast
De afdeling waar ze was opgenomen bestond uit 26 bewoners, die werden verzorgd door twee zorgverleners, die het razend druk hadden. Er was nauwelijks tijd voor een praatje en de lunch gebruikten ze tussen de behandelingen door. Het merendeel van de bewoners kon zelf niet eten en moest worden geholpen. Onderhand ging het andere werk gewoon door: wassen, kamers opruimen, helpen bij toiletgang, medicijnen toedienen, etc.
Hulp van buiten
Gelukkig kregen de bewoners veel bezoek van familie, vrienden of andere betrokkenen. Deze mensen zagen hoe druk de verzorging het had en sprongen bij door de bewoners te helpen met hun maaltijd. Deden zij dat niet, dan zou de eerste om 8 uur het ontbijt krijgen en de laatste om twaalf uur, waarna gelijk het lunchtafereel kon starten.
Er werd zelfs verteld dat een verpleegkundige, die door een ernstige ziekte niet meer kon en mocht werken en thuis zat, toch af en toe langskwam om haar (oud) collega’s bij te staan.
Klacht
Bij ieder bezoek verbaasde ik me weer over het feit dat hier niets aan werd gedaan. De directie/het management ging er gewoon van uit dat bezoekers wel zullen bijspringen. Meerdere malen werden, door familie van bewoners, verzoeken ingediend met de vraag of er meer personeel bij kon, echter zonder resultaat! Ik besloot daarom een klacht in te dienen bij het bestuur en een stuk in het Leidsch Dagblad te laten plaatsen.
Resultaat
En, inderdaad, het had het bestuur van het verpleeghuis bereikt! Er zou iets aan worden gedaan. Met deze positieve reactie ging ik vol goede moed naar de afdeling om te bezien hoeveel zorgverleners er extra zijn aangesteld.
Het resultaat was echter teleurstellend. Er was een externe manager aangesteld, die moest onderzoeken of het personeel binnen de afdeling wel efficiënt werkte en of er meer tussenpauzes tijdens nodig zijn. De manager liep dan ook de gehele dag met een stopwatch achter een verzorgende aan om te bekijken of de taken in een korter tijdsbestek en efficiënter konden worden uitgevoerd. Zo zou men minuten kunnen ‘winnen’.
De manager kostte echter zoveel, dat men voor hetzelfde geld ruim tien verzorgenden had kunnen aanstellen!
Tot slot
Enige tijd geleden was ik op bezoek in hetzelfde verpleeghuis op een afdeling waar ruim 20 bewoners verbleven. Er waren twee verzorgenden, die deze afdeling moesten runnen en het razend druk hadden. Er was nauwelijks tijd voor…….. Met een dergelijke denkwijze en beleidsvoering zal er de komende jaren weinig veranderen. Wel verwacht ik dat door deze omstandigheden en de lage beloning die ze voor dit werk ontvangen, veel medewerkers de zorg zullen gaan verlaten.