Voor de paasvakantie had mijn dochter, alleenstaande moeder van twee jonge kinderen van 10 en 12 jaar, een tent gehuurd op een camping in de Ardenne. Omdat de tent op 26 april opnieuw was verhuurd, moest zij deze vóór tien uur verlaten. Het was een leuke vakantie met redelijk tot goed weer. Ze hadden het reuze naar hun zin, tot de avond voor vertrek.
Haar jon
gste zoon Levi was met vriendjes aan het springen op een springkussen. Er vond een botsing tussen die twee plaats, waardoor Levi viel en het andere jongetje met zijn knie op Levi’s arm belandde. Dit gebeurde omstreeks 6 uur ’s-avonds. Levi huilde hevig en zijn onderarm stond in een driehoek.
Mijn dochter Régine is daarop met spoed naar het ziekenhuis in Luik gegaan. Levi is onderzocht en de foto’s wezen uit dat hij een dubbele armbreuk had. Er werd geprobeerd om de arm te zetten, maar dat lukte niet. Het moest onder narcose gebeuren. Na deze behandeling zou hij ter observatie minstens 24 uur moeten worden opgenomen. Het ziekenhuis had geen aparte kinderafdeling.
Het vervelende was, dat er niemand van de behandelaars Nederlands of Engels sprak, dus alles moest in het Frans gebeuren, een taal die mijn dochter niet machtig is. Zij wist wel duidelijk te maken, dat zij de volgende dag om tien uur geen onderdak meer had en ze nóg een jong kind heeft, dat nu in de tent zit te wachten. Zij kon Levi moeilijk hier alleen achter laten. In overleg met de behandelaars zou de arm gestabiliseerd worden met een gipsspalk, zodat hij verder in het ziekenhuis in haar woonplaats Leiderdorp behandeld kon worden. Dit moest dan wel binnen enkele uren gebeuren. De behandelaars namen zelf geen contact op met het Alrijne Ziekenhuis in Leiderdorp en konden ook geen gegevens (X-foto’s) doorsturen. Daarop kreeg Régine een A4’tje mee met alleen een code. Van de röntgenfoto’s had zij met haar smartphone foto’s gemaakt.
Zij is daarop teruggereden naar de camping, heeft haar spullen ingeladen en is met spoed de 290 km lange terugreis gestart. Dit lukte binnen drie uur. Onderweg had zij contact opgenomen met het Alrijne Ziekenhuis in Leiderdorp en de situatie uitgelegd. Er werd een afspraak ingepland op de Huisartsen Post om 1.20 uur, want zonder HAP kun je niet bij de spoedpost terecht.
Ik ben met hen meegegaan en haar andere zoon bleef thuis. Op het afgesproken tijdstip waren wij aanwezig. De dienstdoende huisarts hoorde het verhaal aan, keek met een schuine blik naar de X-foto op de smartphone en deelde mede, dat Levi nu niet geholpen kon worden, omdat er op de spoedpost geen artsen aanwezig waren. De behandeling moet de volgende dag gaan plaatsvinden.
Hij zou een brief naar de eigen huisarts sturen, met de mededeling, dat deze met spoed een afspraak moet regelen op de SEH-post. Dan zal er een afspraak worden ingepland en zal het gehele circus weer opnieuw beginnen: onderzoek, röntgenfoto’s, bespreking, etc. “Je moet er wel rekening mee houden, dat de breuk er dan te lang zit en er waarschijnlijk een operatie moet gaan plaatsvinden!” Levi, die zich, ondanks de hevige pijn, tot dan toe ontzettend dapper gedroeg, begon te snikken en barste in een huilbui uit. Hij is bang voor naalden en helemaal voor een operatie. “Als de pijn te hevig wordt, moet u hem af en toe maar een paracetamol geven was het advies van de huisarts!”
Wij vertrokken weer met een tienjarig kind, waarvan de onderarm in een driehoek stond.
De volgende dag heeft Régine de huisarts rond half negen gebeld en die wist nog van niets. Ze zou de email controleren en zo
nodig actie ondernemen. Mijn dochter kon een uur later met Levi naar het ziekenhuis. Het onderzoek begon opnieuw en er werden röntgenfoto’s gemaakt.
De orthopeed meldde dat het een lastige breuk is. Hij gaat proberen om het te zetten onder narcose. Lukt dat niet, dan zal hij via de pols twee pennen plaatsen. Lukt dit ook niet, dan opereert hij de plaats van de breuk.
Inmiddels (11 uur ‘s-ochtends) is Levi opgenomen op de kinderafdeling. Het is nogal druk, dus rond 5 uur vanmiddag is hij aan de beurt.
In bovenstaand stuk vallen mij twee dingen op. Ziekenhuizen en artsen hebben een zorgplicht. Waarom zijn deze laatste niet aanwezig? Het draaien van 24-uurs diensten wordt wel verwacht van verpleegkundigen, laboranten, schoonmakers, etc, maar artsen houden zich aan kantooruren. Hen valt eigenlijk ook weinig te verwijten. Het is het beleid, waarbij zeer veel vraagtekens kunnen worden geplaatst!
Beleidsvoerders werken al sinds 2002 aan het digitaliseren van medische gegevens. Aan het EPD (Elektronisch Patiënten Dossier) besteden de media geregeld aandacht. Hiertoe zijn vele organisaties opgericht, die jaarlijks tientallen miljoenen subsidie ontvangen. Het LSP (Landelijk Schakel Punt) is hiervoor in het leven geroepen. Dit alles heeft inmiddels de 1 miljard euro al ver overschreden en het werkt nog niet.
Daarnaast wil Nederland alles in Europees verband regelen. Waarom kan dit niet hier geregeld worden? Een persoonsgebonden dossier, waarin alle informatie aanwezig is, ook wanneer men een ander Europees land bezoekt. Mijn mening: men kan het niet en met de kokervisie die er nu heerst, zal het op deze manier ook niet lukken!
Voorlopig ligt het tienjarig kind met een infuusnaald in zijn arm in het ziekenhuisbed te wachten, tot hij eindelijk aan de beurt is. Bang voor wat er komen gaat! Met dank aan het uitstekende beleid dat er in de zorg wordt gevoerd en politici die vele malen roepen, dat de zorg in Nederland zo uitstekend is geregeld!!