De kabinetten van de laatste twintig jaar doen er alles aan om de zorgkostenstijging in stand te houden. Tegen het eind van het jaar wordt gekeken naar de uitgaven aan zorg van het lopende jaar. Dit vormt de basis voor de berekening van de premie en het eigen risico voor het komende jaar. Ook wordt gekeken naar de eigen bijdragen voor genees- kunst- en hulpmiddelen of die moeten worden verhoogd. Een nieuwe trant is om de patiënt te verplichten goedkopere geneesmiddelen te nemen.
Nieuwe zorgstelsel per 1 januari 2006
Sinds de invoering van dit zorgstelsel in 2006 door VVD minister Hans Hoogervorst zijn de kosten enorm gestegen. Die zorgkosten komen tot uiting in de premie en dergelijke die de burger met betalen. Bedroeg, de maandpremie voor de basisverzekering in 2005 vóór de invoering van dit stelsel gemiddeld € 20 per persoon. In 2022 bedraagt dit € 128. Dit is 6,5 keer zoveel. Op 1 januari 2008 werd er een verplicht eigen risico ingevoerd van € 150 per jaar. Daar was in 2005 nog geen sprake van. Tussendoor zijn er eigen bijdragen ingevoerd, het gedeelte aan genees- en hulpmiddelen, dat de patiënt naast het eigen risico zelf moet betalen.
Bij de vaststelling van de premie voor het komend jaar wordt gekeken naar de uitgaven van het lopende jaar. Het gaat om de totale kosten, Naar de uitgaven, zoals 35% overbodige bureaucratie, wordt niet gekeken. ook niet naar efficiency!
De marktwerking. die de regering voor ogen had met dit stelsel is volledig mis gegaan.
Nieuwe trant
De zorgverzekeraars gaan steeds meer bepalen waar en wanneer een patiënt in een ziekenhuis of instelling geholpen gaat worden. Ook bepalen zij welke geneesmiddelen de arts mag voorschrijven, zodat de patiënt deze vergoed krijgt.
Minister Ernst Kuipers van Volksgezondheid heeft een prijsmaatregel getroffen om voor de insuline, die veel diabetes I patiënten gebruiken, een goedkoper merk te verplichten., anders krijgen zij dit niet meer (geheel) vergoed. Dit jaagt deze groep chronische patiënten op enorme kosten, of de ellende die ze door hun aandoening hebben al niet erg genoeg is. Insuline moet heel nauwkeurig worden afgesteld. Gaat men over op een ander merk, dan kan een juiste afstelling soms maanden duren.
In 2016 is ditzelfde gebeurt, toen moeste ADHD patiënten overgaan op een ander medicijn Ook moesten schildklierpatiënten in dat jaar overgaan van Thyrax op een ander geneesmiddel. In 2018 moesten veel vrouwen veranderen van anticonceptiepil, omdat deze goedkoper was.
Vrije artsenkeuze?
De zorgverzekeraars hebben de afgelopen jaren niet stil gezeten en zijn driftig aan het fuseren gegaan. Het resultaat is dat er vier machtige zorgverzekeraars overgebleven zijn, die de zorgmarkt beheersen en hun wil opleggen.
Door het intern gericht werken, groei door fusie, was er weinig tot geen aandacht voor de zorgontwikkeling en de kosten ervan. Dat was ook niet echt een probleem, omdat een jaarlijkse premieverhoging de winst zeker stelde.
Nu achten de zorgverzekeraars het tijd voor andere instrumenten om hun winst te vergroten. Het politiek tij hebben ze mee: een links-rechtse coalitie die zich enkel en alleen om de financiën bekommert en de inhoud van de zorg worst zal zijn! Het instrument bij uitstek om de opbrengst te sturen zijn de polisvoorwaarden. En dan wil je af van artikel 13 uit de Zorgverzekeringswet.
In 2014 was er veel ophef ontstaan over de vrije artsenkeuze. De zorgverzekeraars stellen contracten op met zorgaanbieders. In die contracten staan maximum tarieven vermeld. De zorgverleners wil het recht hebben om de patiënt naar de goedkoopste aanbieder te sturen. De afstand tot die aanbieder is niet van belang. Ook niet de relatie tussen arts en patiënt. Het initiatief kreeg teveel negatieve reactie om het door te laten gaan. Nu, in 2022, wil het kabinet het weer op tafel brengen.
Bezuinigingen
Het kabinet heeft een concept-akkoord bereikt om op de wijkverpleging 600 miljoen euro te bezuinigen. En dit terwijl er amper tijd is om de patiënten voldoende bij te staan. Ook gaat het kabinet 80 miljoen euro bezuinigen op de huisartsenzorg. De huisarts kreeg de afgelopen jaren zeer veel extra taken toebedeeld, zonder dat er een tariefsaanpassing heeft plaatsgevonden. Het huidige tarief is al een drama en ze kunnen het werk niet aan. En nu hierop bezuinigen!
Tot slot
Wie van de beleidsvoerders praat er nu echt met de werkers in de zorg, de verpleegkundigen, de paramedici, de dokters hoe het er aan toe gaat en hoe zij over veranderingen en verbeteringen in hun werk denken? Dat doet geen enkele manager onder het mom dat de cijfers voldoende duidelijkheid geven, hoe de stand van zaken is, waar de verbeterpunten te vinden zijn en wat dat aan euro’s oplevert.
En daarmee is eigenlijk alles gezegd wat er zich in de zorg afspeelt: de medewerker is voor het management tot entiteit verwoorden. Met entiteiten kun je spelen, schuiven, rekenen en er de meest fantastische managementtheorieën op loslaten.
En de patiënt komt in dit hele verhaal niet voor, die ondergaat en betaalt!