In de media wordt steen en ben geklaagd over de kosten en de drukte in de zorg, de vergrijzing die toeneemt, het tekort aan woningen, wachtlijsten voor verpleeghuizen, mantelzorg, jeugdzorg, etc. Toon je initiatieven voor een oplossing, ook zonder enig winstoogmerk, dan word je op vele gebieden tegengewerkt door overheidsinstanties.
Gespecialiseerde verpleegzorg
Bent u wel eens zo verkouden geweest, dat u heel veel moeite hebt met ademhalen? Stelt u zich nou eens voor dat dit heel lang duurt. En dat u dan bij de arts te horen krijgt, dat dit niet meer over gaat en u er zelfs aan kunt komen te overlijden…
Het zou niet zo moeilijk moeten zijn dat, nu de wereld weet hoe het voelt om de adem te worden ontnomen, aandacht te moeten hebben voor de 600.000 mensen die in Nederland lijden aan COPD, chronische obstructie van de luchtwegen.
Voor veel COPD patiënten betekent het dat deze de benauwdheid niet meer aankunnen en zij, uit pure wanhoop, euthanasie aanvragen. Door het uitzichtloos lijden wordt deze vaak gehonoreerd. Zo lossen vraagstukken zich vanzelf ook op.
Ook bij de opzet van gespecialiseerde verpleeghuiszorg, zoals mensen met (beginnende) dementie word je aan alle kanten tegengewerkt. Vaak laten de overheidsdienaren de aanvraag maanden in hun bureau liggen voordat er überhaupt naar wordt gekeken. Hierna begint men met tegenargumenten te strooien: het bestemmingsplan, bezwaren uit de omgeving, de mensen kunnen ook thuis worden verzorgd, etc.
Kortom er is een enorme zorgvraag, maar men krijgt de kans niet om voor een oplossing te zorgen. Er zijn banken en andere instanties, die willen financieren, maar dan zijn er twee poten van de stoel die nog ontbreken: grond/gebouwen en personeel.
Grond
Om met de grond te beginnen is er sinds 26 november 2021 een arrest van Didam van kracht. Heel kort uitgelegd: de gemeente mag een stuk grond niet zomaar verkopen, er worden beperkingen gesteld aan de contractsvrijheid van overheden bij de verkoop van onroerende zaken.
Dit arrest heeft heel Nederland in de greep. Er zijn initiatieven genoeg, maar de meeste stagneren hierdoor.
Bestaande gebouwen
Er staan veel kantoorpanden, verpleeghuizen en wat al nog meer leeg. Die panden zijn eigendom van de gemeente, het Rijk, particulieren of instellingen. In de afgelopen 3 jaar dat ik ambassadeur ben van het Haags initiatief “COPD-Huis JAN”, is er niet één van deze gebouwenbezitters geweest die, ondanks herhaalde oproepen, hun gebouw willen aanbieden. Zij voelen de verantwoordelijkheid niet hun maatschappelijke bijdrage te leveren door hun gebouw te verkopen of verhuren voor zorgdoeleinden.
Personeel
Veel publicaties zijn er om het tekort aan personeel op te lossen zonder arbeidsmigranten. Er wordt gezegd, dat, als vrouwen meer gaan werken, vele vacatures, met name in de zorg, ineens ingevuld kunnen worden. Wat moeten we dan met de “Participatiemaatschappij” die het kabinet heeft ingezet? Het werkzame deel van de bevolking daalt, want Nederland vergrijst. We doen vrijwilligerswerk en we mantelzorgen, want ja er is personeelsgebrek en we moeten, of we het nu kunnen/willen of niet, deelnemen in de Participatiemaatschappij. Welke handen zijn er dan straks nog aan ons bed? Toch die van arbeidsmigranten, of toch de vrouwen, die toch maar minder gaan werken?
Conclusie
Er is iets fundamenteel mis met vraag en aanbod en de verantwoordelijk voor de participatiemaatschappij. Om te beginnen bij de overheid. We kunnen wel de verwarming op 21 graden zetten en 5 minuten douchen ipv een kwartier, maar als de overheid zich hier niet aan houdt, zoals 2 x per week in een overheids-jet naar Brussel vliegen, dan is het lood om oud ijzer!