Het lijkt wel een trend tegenwoordig, dat veel relaties worden beëindigd. Sommige na een lange tijd van samenwonen, andere houden het na korte tijd al voor gezien. Het verbaast mij, dat na scheiding sommigen hun ex-partner gewoon ‘aan hun lot’ overlaten en doen alsof er nooit iets tussen beiden is geweest. Zijn er kinderen bij betrokken, dan zijn die helemaal de dupe.
Met veel toewijding en liefde wordt er gestart met een relatie. Verloopt deze goed, dan wordt er al snel overwogen om te gaan samenwonen. In het begin is alles goed, veel complimentjes en presentjes, romantische etentjes, uitgaan en droomvakanties houden het jonge koppel in een gelukzalige move.
Voor een aantal is dit niet het eerste samenwonen. Zij komen uit een gestrande relatie of hebben hun partner verloren. Bij deze eerste groep speelt er nog iets anders mee, degenen die kinderen hebben. Zo ontstaat een samengesteld gezin.
Het is waardevol als die kinderen met elkaar overweg kunnen en ook de partner met de kinderen van de ander. Mocht dit niet het geval zijn, dan ontstaan er vaak irritaties. Dit is onder meer het geval wanneer de eigen kinderen worden voorgetrokken ten opzichte van de kinderen van de partner.
Dit gebeurt ook als slechts één van de partners een kind heeft, dat door de andere mede ‘opgevoed’ wordt. In veel gevallen doet hij of zij dit niet volledig volgens inzicht van de ouder van het kind, ondanks dat deze zijn of haar uiterste best doet. Veel personen, die uit een gestrand partnerschap komen en één of meerdere kinderen hebben, voeden hun kinderen vaak ‘toegeeflijker’ op, dat ontstaat als compensatie. Zij voelen zich een beetje schuldig aan de situatie. De nieuwe partner kijkt hier neutraal tegenaan en kiest voor een consequentere aanpak ten gunste van het kind, maar dit wordt door de vader of moeder niet altijd getolereerd.
Ook als beide partners er een gezamenlijk kind bij krijgen ontstaan er eerder conflicten tussen beide partners en de andere kinderen. Als die irritaties voortduren, dan komt het voor dat één van de partners de liefde voor de ander gaat verwaarlozen. Een goed contact met een collega, oude vriend of vriendin, iemand van de sportschool, die een luisterend oor heeft, zal de aandacht van hem of haar krijgen. Niet zelden zal dit leiden tot wederzijdse gevoelens, waardoor de relatie met de vaste partner zijn tol zal gaan eisen. Het gevolg is, dat beiden uit elkaar groeien en uiteindelijk de relatie wordt beëindigd. Eén van de partners vertrekt (met eigen kinderen) en dat was het dan. Hierna komen vaak de ex-partners lijnrecht tegenover elkaar te staan. Mocht er nog één of meerdere gezamenlijke kinderen zijn, dan wordt de zaak nog gecompliceerder. Vooral de opvoeding, die meestal op één van de partners neerkomt en vaak ook nog eens in de ogen van de ander meestal niet goed doet.
In deze situatie is er iets dat ik niet begrijp. Je deelt vaak jarenlang lief en leed samen en er zijn veel dingen gezamenlijk ondernomen. Je zorgt voor de ander en deze voor jou en dan is het ineens voorbij. Alsof je elkaar niet hebt gekend. Je wist de ander uit je geheugen, alsof deze nooit heeft bestaan en alsof je een paar oude schoenen weggooit. Dit, terwijl het toch een stuk van je leven is.
Kun je de ander dan zomaar aan zijn of haar lot overlaten? Vooral als er kinderen zijn, die je toch als een pappa of mamma hebben gezien. Velen ‘duiken’ dan vaak weer in een nieuwe relatie alsof het gras daar groener is.
Een ander belangrijk punt is, dat ik al veel artikelen heb geweid aan het feit, dat er enorme woningnood is in de sociale huursector. Vooral zowel startende relaties als voor personen die uit een verbroken relatie komen. Deze hebben meestal weinig carrière gemaakt en zijn nauwelijks in bezit van ‘woonpunten’ om een betaalbare huurwoning te verkrijgen. Waar moet je na zo een relatie dan terecht? Bij familie, bij vrienden, in een koude schuur, op een camping in een tent of op een bank in het park? Personen die het huis hebben moeten verlaten zwerven veelal van de ene naar de andere woonplek. Zij moeten zorgen voor een vaste woning, de inrichting en dan nog geld voor levensonderhoud. En hoe zit dat met de eventuele kinderen!
Een vreemd modern verschijnsel, waarbij slechts één ding telt: je eigen ik’! Zoals Youp van ’t Hek reeds aangaf: “Hoe komt het dat mensen vrolijk (en gelukkig) een relatie instappen, om daarna als totaal vreemden, tegenover elkaar komen te staan?!”
Op dit gebied is de mens toch vaak een gewetenloos wezen!