Zorgstelsel (deel 17)
Heeft u het ook gelezen? Uw zorgpremie kan in de komende twee jaar met wel 20% stijgen. Dat is voor een modaal Nederlands gezin een fors bedrag. Afgezet tegen de verwachte salarisontwikkeling betekent het opnieuw bezuinigen.
Als we ten opzichte van onze buurlanden goedkope zorg hebben, kan er sprake zijn van een inhaalbeweging, Is dat ook zo?
Nee, absoluut niet. Sla de cijfers van de OECD erop na en je ziet dat Nederland, na Amerika, de duurste zorg kent. Nederland is daar trouwens al eens over gewaarschuwd door de OECD en tot actie gemaand om de zorguitgaven te verminderen.
Vraagt u zich ook af hoe het zo ver heeft kunnen komen?
Het antwoord blijft duister. Het enige wat er met zekerheid over te vertellen is, dat de zorgverzekeraars een bedenkelijke rol spelen. De Nederlander stort zijn verzekeringspenningen in hun kas en de overheid maakt op haar beurt een fors deel van de belastinggelden over. Zo betaalt de burger per jaar een bedrag van 5.500 euro aan zorg! In ruil daarvoor zou de burger kwalitatieve zorg aangeboden krijgen tegen een goede prijs. Daarmee is de rol van de zorgverzekeraar bepaald, namelijk de regie over productvolume en productprijs.
Als je het over de glazenbol hebt die vertelt dat de zorgpremie de komende jaren mateloos stijgt, dan vraag je je af hoe de streepjespakken voor zorginkoop onderhandeld hebben voor 2016? Welk volume tegen welke prijs hebben ze afgesproken? En, hoe steekt die prijsopbouw in elkaar? En, wat houdt de zorginstelling, de zorgverlener en de zorgverzekeraar daaraan over? Hoeveel wordt er aan niet zorggerelateerde kosten, “de strijkstok”, uitgekeerd? Het is allemaal niet bekend.
Alle ontwikkelingen ten spijt, zoals ondermeer de ketenzorg, de DBC-systematiek, het loslaten van het vastgesteld honorarium voor de medische specialist in de DBC-prijs, zouden geen ander resultaat op de prijs hebben dan een continue stijging.
Of is er meer aan de hand? Is er verzet om een werkelijke scherp volume tegen een scherpe prijs af te spreken? Verzet is wel de slechtste meester voor verandering! En zijn de zorgmanagers dan wel geschikt voor het traject van verandering, zoals de onderhandelingen met de medische specialisten over de hoogte van hun honorarium? Willen en kunnen die managers hun vaak megalomane ideeën over hun ziekenhuis, bouw en organisatie, beteugelen om de overhead in hun kosten op een zo laag mogelijk niveau te brengen? Hebben zorgverzekeraar en zorginstelling wel behoefte aan transparantie, omdat ze allebei winst willen en moeten maken?
In het hele verhaal komt de patiënt niet meer voor, anders dan als geldschieter voor het managementspel tussen zorgverzekeraar en zorgverlener/zorginstelling.
Het wordt tijd dat de patiënt, als geldschieter, dus in feite als eigenaar van het zorgaanbod, zijn/haar stem eens duidelijk gaat laten horen en zal worden gehoord!