Ons land gaat ten onder aan autoritaire bestuurders, die met een helikopterblik, ver van de werkelijkheid regeltjes opstellen en ten uitvoer brengen, die zijn gebaseerd op bureaucratische aannames. Zeer veel bestuurders hebben veel tijd in studeerkamers en kantooromgevingen doorgebracht en de ene na de andere titel verzameld. Op deze basis solliciteren ze naar bestuursfuncties, waar ze vaak geen kaas van hebben gegeten en worden, op basis van hun titulatuur aangenomen.
En dan begint het. Ze worden ingewerkt door (oud)bestuurders en zetten zich in, op basis van beschikbare gegevens, jaarrekeningen en statistieken om de voortgang te stabiliseren. Zwevend boven de werkelijkheid wordt er niet gekeken of het allemaal wel klopt en of er niet een andere weg moet worden ingeslagen. Dat kan ook niet, want je zit in een vast patroon. Hun privé financiën zijn op orde want hun inkomen is vele malen hoger dan degenen op de werkvloer die het werk uitvoeren, dus problemen op dat gebied kennen ze niet! Ik houd het even bij mijn eigen vakgebied, de zorgsector.
Het zal niemand ontgaan zijn, dat de zorgsector geheel ontspoort. De zorgkosten lopen finaal uit de hand, de premie wordt jaarlijks hoger, het zorgpakket wordt steeds kleiner, de patiënt moet steeds meer zelf betalen, de wachttijden zijn eindeloos en je moet uiteindelijk maar zien of je wel geholpen wordt en waar. De zorgverzekeraars knijpen de apothekers volledig uit door alleen generieke middelen te laten verstrekken. Ook bij de inkoop van medicijnen wordt de prijs zoveel mogelijk gedrukt met als gevolg dat de leveranciers de geneesmiddelen liever aan het buitenland leveren. Gevolg: groot medicijnen tekort!
Op basis van de jaarcijfers wordt het beleid voortgezet. Er wordt gekeken naar de jaarlijkse zorgkosten, nooit naar de uitgaven. klopt het allemaal wel wat er wordt uitgegeven, kan bijvoorbeeld die ruim 35% aan bureaucratie niet omlaag.
Met de invoering van het laatste zorgstelsel in 2006 heeft de overheid de uitvoering gedelegeerd aan commerciële zorgverzekeraars, die hiervoor een blanco cheque kregen. Komt men niet uit met de kosten, dan gaat de patiënt meer betalen. Zij lopen geen enkel risico. Naar de kosten, die zij berekenen voor de uitvoering (megalomane gebouwen, tophonoraria, bonussen) wordt niet gekeken.
Er is geen bestuurder van een zorginstelling, geen Tweede Kamerlid en zeker geen minister, die dit durft aan te pakken. Hun kennis is blijkbaar te beperkt om hieraan eens te denken. En je moet tenslotte denken aan je verdere carrière!
Zorgkosten
Zoals dagelijks in de media is te lezen rijzen de zorgkosten de pan uit. In 2005, het jaar voordat de nieuwe zorgverzekeringswet werd ingevoerd, bedroegen de totale zorgkosten ongeveer 65 miljard euro. In 2022 waren deze opgelopen tot 116 miljard euro. Zoals het RIVM heeft aangegeven zullen in 2060 deze kosten circa 291 miljard euro bedragen. De premie is sinds 2006 met 600 euro per persoon gestegen. Het eigen risico is in 2008 ingevoerd en bedroeg toen 150 euro, in 2022: 385 euro! Daarnaast heeft de burger te maken met steeds meer handelingen en producten die niet meer worden vergoed of een steeds hogere eigen bijdrage vragen. Ook maken de zorgverzekeraars uit welke (generieke) geneesmiddelen worden vergoed, anders met worden bijbetaald.
Beleid
En wat doen de beleidsmakers en de regering? Om de nieuwe premie voor het komende jaar te bepalen, wordt gekeken naar de totale zorguitgaven van het lopende jaar en de stijging ten opzichte van het jaar daarvoor. Op basis van die gegevens wordt bepaald hoeveel de premie, eigen risico en/of eigen bijdrage het jaar daarop zal bedragen. Er wordt niet gekeken wat de uitgaven waren: klopt het declaratiesysteem wel, kan de veertig miljard aan bureaucratie niet verminderd worden, wordt er efficiënt gewerkt, etc etc.
Tot slot
Ik heb hier de zorg besproken, maar dit geldt voor het gehele functioneren van de overheid, zoals de belastingdienst, VWS, onderwijs, defensie en volkshuisvesting. Alles dat de overheid aan ‘de markt’ overlaat loopt finaal fout. Kijk naar het openbaar vervoer, energie, KPN en PostNL .
Om even bij de woningbouw te blijven. In mijn tijd op het ministerie van Volkshuisvesting waren we verplicht om circa 150.000 nieuwbouw woningen per jaar te realiseren, waarvan 120.000 sociale woningen (woningwet, premiehuur en premiekoop). Momenteel is dit een zeer klein percentage hiervan en werd, ondanks de woningnood, het ministerie zelfs opgeheven.
De bureaucraten stellen zo veel regeltjes op, dat de ene de andere tegenwerkt bij de bouw van nieuwe woningen. Wat heeft dit geen voeten in de aarde. Als er bij wijze van spreken een insect wordt ontdekt met een oneven aantal poten, dan wordt de gehele bouw stil gelegd!
Het is een hordenloop met een elastiek om de knieën. Bij het eerste obstakel gaat de zaak al onderuit!