Menu

De werking van het immuunsysteem

Het immuunsysteem is een complex netwerk van cellen en eiwitten dat het lichaam verdedigt tegen infecties. Dit systeem houdt elke kiem (microbe) bij die het ooit heeft verslagen, zodat het de microbe snel kan herkennen en vernietigen als deze het lichaam weer binnenkomt. Afwijkingen van het immuunsysteem kunnen leiden tot allergische aandoeningen, immuundeficiënties en auto-immuunziekten.

Immuniteit
Immuniteit is het vermogen van een organisme, waarmee het zich tegen ziekten verdedigt. Het voorkomt de ontwikkeling van ziekten in het lichaam. Er zijn twee soorten immuniteit:

  1. Aangeboren immuniteit
  2. Verworven immuniteit

Het immuunsysteem en microbiële infectie
Het immuunsysteem bestaat uit speciale organen, cellen en chemicaliën die infecties bestrijden. Het houdt een register bij van elke microbe, die het ooit heeft verslagen, in soorten witte bloedcellen (B- en T-lymfocyten), die bekend staan ​​als geheugencellen. Dit betekent dat het de microbe snel kan herkennen en vernietigen als het weer in het lichaam komt, voordat het zich kan vermenigvuldigen.
Sommige infecties, zoals griep en verkoudheid, moeten vaak bestreden worden, omdat zoveel verschillende virussen of stammen van hetzelfde type virus deze ziekten kunnen veroorzaken. Verkoudheid of griep oplopen door het ene virus geeft geen immuniteit tegen de andere.

Delen van het immuunsysteem
De belangrijkste onderdelen van het immuunsysteem zijn:

  1. witte bloedcellen
  2. antilichamen
  3. complementair systeem
  4. lymfestelsel
  5. milt
  6. beenmerg
  7. thymus

1. Witte bloedcellen
Witte bloedcellen zijn de belangrijkste spelers in het immuunsysteem. Ze worden gemaakt in het beenmerg en maken deel uit van het lymfestelsel. Witte bloedcellen verplaatsen zich via het bloed en weefsel door het lichaam, op zoek naar vreemde indringers (microben) zoals bacteriën, virussen, parasieten en schimmels. Als ze deze vinden, lanceren ze een immuunaanval.
Witte bloedcellen omvatten lymfocyten (zoals B-cellen, T-cellen en natuurlijke killercellen) en vele andere soorten immuuncellen.

2. antilichamen
Antilichamen helpen het lichaam om microben of de gifstoffen, die ze produceren te bestrijden. Ze doen dit door stoffen te herkennen, die antigenen worden genoemd op het oppervlak van de microbe, of in de chemicaliën die ze produceren, die de microbe of het toxine als vreemd markeren. De antilichamen markeren vervolgens deze antigenen voor vernietiging. Bij deze aanval zijn veel cellen, eiwitten en chemicaliën betrokken.

3. Complementair systeem
Het complementsysteem bestaat uit eiwitten, waarvan de acties het werk van antilichamen aanvullen.

4. Lymfestelsel
Het lymfestelsel is een netwerk van delicate buisjes door het gehele lichaam. De belangrijkste functies van het lymfestelsel zijn:

  • de vloeistofgehalte in het lichaam beheren
  • reageren op bacteriën
  • omgaan met kankercellen
  • omgaan met celproducten die anders zouden leiden tot ziekte of aandoeningen
  • een deel van de vetten in onze voeding uit de darm opnemen

Het lymfestelsel bestaat uit:

  • lymfeklieren, die microben ‘vangen’
  • lymfevaten – buizen die lymfe vervoeren, de kleurloze vloeistof die de weefsels van uw lichaam vochtig houdt en infectiebestrijdende witte bloedcellen bevat
  • witte bloedcellen (lymfocyten), die  een immuunaanval lanceren.

3. Milt
De milt is een bloedfilterend orgaan dat microben verwijdert en oude of beschadigde rode bloedcellen vernietigt. Het maakt ook ziektebestrijdende componenten van het immuunsysteem (inclusief antilichamen en lymfocyten).

6. Beenmerg
Beenmerg is het sponsachtige weefsel dat zich in de botten bevindt. Het produceert:

  • de rode bloedcellen die ons lichaam nodig heeft om zuurstof te vervoeren
  • de witte bloedcellen, die we gebruiken om infecties te bestrijden
  • de bloedplaatjes die we nodig hebben om onze bloedstolling te helpen.

7. Thymus
De thymus filtert en controleert het bloedgehalte. Het produceert de witte bloedcellen die T-lymfocyten worden genoemd.

Andere afweermechanismen van het lichaam tegen microben
Naast het immuunsysteem heeft het lichaam verschillende andere manieren om zich te verdedigen tegen microben, waaronder:

  • huid – een waterdichte barrière die olie afscheidt met bacteriedodende eigenschappen
  • longen – slijm in de longen, dat vreemde deeltjes vasthoudt en kleine haartjes (cilia), die het slijm omhoog zwaaien, zodat het kan worden opgehoest
  • spijsverteringskanaal – het slijmvlies bevat antilichamen en het maagzuur kan de meeste microben doden
  • andere afweermiddelen – lichaamsvloeistoffen zoals huidolie, speeksel en tranen bevatten antibacteriële enzymen die het risico op infectie helpen verminderen. Het constant spoelen van de urinewegen en de darmen helpen ook te bestrijden.

Koorts
Koorts is een reactie van het immuunsysteem. Bij sommige infecties kan een stijging van de lichaamstemperatuur of koorts optreden. Dit is eigenlijk een reactie van het immuunsysteem. Een stijging van de temperatuur kan sommige microben doden. Koorts activeert ook het herstelproces van het lichaam.

Veel voorkomende aandoeningen van het immuunsysteem
Het komt vaak voor dat mensen een over- of onderactief immuunsysteem hebben.

Overactiviteit van het immuunsysteem kan vele vormen aannemen, waaronder:

  • allergische aandoeningen – waarbij het immuunsysteem te sterk reageert op allergenen. Allergische ziekten komen veel voor. Ze omvatten allergieën voor voedsel, medicijnen of stekende insecten, anafylaxie (levensbedreigende allergie), hooikoorts (allergische rhinitis), sinusitis, astma, netelroos (urticaria), dermatitis en eczeem
  • auto-immuunziekten – waarbij het immuunsysteem reageert op normale onderdelen van het lichaam. Auto-immuunziekten variëren van algemeen tot zeldzaam. Ze omvatten multiple sclerose, auto-immuunziekte van de schildklier, type 1 diabetes, systemische lupus erythematosus, reumatoïde artritis en systemische vasculitis.

Onderactiviteit van het immuunsysteem, ook wel immunodeficiëntie genoemd, kan:

  • worden geërfd – voorbeelden van deze aandoeningen zijn primaire immunodeficiëntieziekten, zoals common variable immunodeficiency (CVID), x-linked ernstige gecombineerde immunodeficiëntie (SCID) en complementdeficiënties
  • ontstaan ​​als gevolg van medische behandeling – dit kan optreden als gevolg van medicijnen zoals corticosteroïden of chemotherapie
  • veroorzaakt worden door een andere ziekte, zoals hiv/aids of bepaalde soorten kanker

Een onderactief immuunsysteem functioneert niet goed en maakt mensen kwetsbaar voor infecties. Het kan in ernstige gevallen levensbedreigend zijn. Mensen die een orgaantransplantatie hebben ondergaan, hebben een behandeling met immunosuppressie nodig om te voorkomen dat het lichaam het getransplanteerde orgaan aanvalt.

Immunoglobuline therapie
Immunoglobulinen (algemeen bekend als antilichamen) worden gebruikt voor de behandeling van mensen die er zelf niet genoeg van kunnen maken of van wie de antilichamen niet goed werken. Deze behandeling staat bekend als immunoglobulinetherapie.
Tot voor kort omvatte immunoglobulinetherapie meestal de afgifte van immunoglobulinen via een infuus in de ader – bekend als intraveneuze immunoglobuline (IVIg) -therapie. Nu kan subcutaan immunoglobuline (SCIg) in het vetweefsel onder de huid worden afgeleverd, wat voor sommige patiënten voordelen kan bieden. Dit staat bekend als subcutane infusie of SCIg-therapie.
Subcutaan immunoglobuline is vergelijkbaar met intraveneus immunoglobuline. Het is gemaakt van plasma – het vloeibare deel van bloed dat belangrijke eiwitten zoals antilichamen bevat.
Veel gezondheidsdiensten bieden nu SCIg-therapie aan in aanmerking komende patiënten met specifieke immuunaandoeningen. Heeft men interesse, bespreek dan uw specifieke wensen met uw behandelend specialist.

Immunisatie
Immunisatie werkt door de natuurlijke immuunrespons van het lichaam te kopiëren. Een vaccin (een kleine hoeveelheid van een speciaal behandeld virus, bacterie of toxine) wordt in het lichaam geïnjecteerd. Het lichaam maakt er dan antistoffen tegen aan. Als een gevaccineerde persoon wordt blootgesteld aan het daadwerkelijke virus, de bacterie of het toxine, wordt hij niet ziek, omdat zijn lichaam het herkent en weet hoe het het met succes kan aanvallen. Vaccinaties zijn beschikbaar tegen vele ziekten, waaronder mazelen en tetanus. Welke vaccinaties men nodig heeft, wordt bepaald door uw gezondheid, leeftijd, levensstijl en beroep. Samen worden deze factoren HALO genoemd, dat wordt gedefinieerd als:

  • gezondheid – sommige gezondheidsproblemen of factoren kunnen kwetsbaarder maken voor ziekten die door vaccinatie kunnen worden voorkomen. Bijvoorbeeld vroeggeboorte, astma, diabetes, hart-, long-, milt- of nieraandoeningen, het syndroom van Down en hiv betekenen dat men baat kan hebben bij aanvullende of frequentere vaccinaties
  • leeftijd – bij verschillende leeftijden heeft men bescherming nodig tegen verschillende ziekten die door vaccinatie kunnen worden voorkomen. De meeste aanbevolen vaccins zijn gratis beschikbaar voor deze groepen
  • levensstijl – levensstijlkeuzes kunnen van invloed zijn op uw immunisatiebehoeften. Als men naar bepaalde plaatsen in het buitenland reist, een gezin plant, seksuele activiteit uitvoert, rookt en contactsporten speelt waarbij men rechtstreeks in contact kan komen met het bloed van iemand anders, kan men baat hebben bij aanvullende of frequentere vaccinaties
  • beroep – men heeft waarschijnlijk extra inentingen nodig, of moet deze vaker krijgen, als men een beroep uitoefent waarbij men wordt blootgesteld aan ziekten die door vaccinatie had kunnen worden voorkomen of waarbij men in contact komt met mensen die vatbaarder zijn voor problemen als gevolg van ziekten die door vaccinatie kunnen worden voorkomen (zoals baby’s of jonge kinderen, zwangere vrouwen, ouderen en mensen met chronische of acute gezondheidsproblemen). Als men bijvoorbeeld werkt in de ouderenzorg, kinderopvang, gezondheidszorg, hulpdiensten of rioleringsreparatie en -onderhoud, bespreek dan de vaccinatiebehoeften met de arts.

Vaccins
De meeste conventionele vaccins gebruiken levende of verzwakte pathogenen om de immuunrespons van het lichaam te versterken. Levende ‘bugs’ worden meestal aangetroffen in het orale poliovaccin en in subcutane vaccins zoals mazelen, bof, rubella en varicella. Deze conventionele vaccins hebben veel tijd (jaren tot decennia) nodig om te produceren, te testen en goedgekeurd te worden. Bovendien zijn ze duur om te produceren.

Covid-19 is geen ziekte van gezonde mensen. Het COVID-19-vaccin richt zich op het S-eiwit via mRNA’s, het molecuul dat cellen instrueert wat ze moeten bouwen. Zodra het S-eiwit in het lichaam is geproduceerd, wordt het als een antigeen beschouwd en begint het lichaam antilichamen te produceren om de echte ziekte te bestrijden, als het wordt gevonden.
Dit type vaccin is voornamelijk gekozen omdat het snel kan worden vervaardigd, hoewel er verschillende testfasen worden uitgevoerd. Bovendien is de productie ervan in het laboratorium ontwikkeld en is het proces gestandaardiseerd. Naast vaccins kan mRNA-technologie ook worden gebruikt om het immuunsysteem te versterken om precieze kankercellen op het gebied van oncologie te bestrijden.
De snelste manier om midden in een pandemie een vaccin te maken, is door het lichaam de productie van antilichamen tegen een eiwit op het oppervlak van een virus te laten opgang brengen (S-eiwit in het geval van COVID-19). Deze antilichamen bedekken het virus en voorkomen dat het lichaam aanvalt.
Antilichamen alleen zijn niet voldoende voor een goede bescherming, dus er is een speciaal type witte bloedcel (T-cel) nodig. Dit proces duurt meestal een paar weken voordat het lichaam de antilichamen heeft aangemaakt.

Zie ook:
Auto-immuuniekten
Het vaccin en het immuunsysteem

Koos Dirkse